گفتار درمانی که به عنوان روان درمانی یا مشاوره نیز شناخته می شود، نوعی درمان است که شامل ارتباط کلامی بین درمانگر و مراجع می شود. این یک محیط حمایتی و محرمانه برای افراد فراهم می کند تا در مورد افکار، احساسات، تجربیات و چالش های خود صحبت کنند.
هدف اولیه گفتار درمانی ارتقای بهزیستی روانشناختی و کمک به افراد در جهت یابی و غلبه بر مشکلات مختلف در زندگی خود است. این می تواند برای طیف گسترده ای از مسائل، از جمله استرس های روزانه، مشکلات رابطه، غم و اندوه و از دست دادن، آسیب، و شرایط سلامت روان مانند افسردگی و اضطراب مفید باشد.
در طول جلسات گفتار درمانی، درمانگر مکالمه را تسهیل می کند و فعالانه به نگرانی های مشتری بدون قضاوت گوش می دهد. درمانگر ممکن است سؤالاتی بپرسد، بینش ارائه دهد، راهنمایی ارائه دهد و راهبردهای مقابله ای را آموزش دهد تا به مراجع کمک کند تا خودآگاهی پیدا کند، احساسات را کشف کند، افکار منفی را به چالش بکشد، و روش های فکری و رفتاری سالم تری ایجاد کند.
مدت و دفعات جلسات گفتار درمانی می تواند بسته به نیازهای فرد و طرح درمانی که توسط درمانگر تهیه می شود متفاوت باشد. در ابتدا، جلسات معمولا یک بار در هفته برای ایجاد یک رابطه درمانی، رسیدگی به نگرانی های فوری و تعیین اهداف برگزار می شود. با گذشت زمان، با پیشرفت و توسعه استراتژی های مقابله ای، تعداد جلسات ممکن است به فواصل دو هفته ای یا کمتر کاهش یابد.
گفتار درمانی را می توان در قالب های مختلفی انجام داد، از جمله درمان فردی (جلسات تک به تک با درمانگر)، زوج درمانی (برای زوج هایی که به دنبال بهبود روابط خود هستند)، خانواده درمانی (شامل چندین عضو خانواده)، یا گروهی. درمان (شامل گروه کوچکی از افراد با نگرانی های مشابه).
توجه به این نکته مهم است که گفتار درمانی یک فرآیند مشارکتی است و موفقیت درمان به مشارکت فعال و باز بودن مشتری بستگی دارد. درمانگر به عنوان یک راهنما و تسهیل کننده عمل می کند و با مشتری برای کشف و رسیدگی به نیازها و اهداف خاص او کار می کند.
در نهایت، انتخاب رویکرد گفتار درمانی به نیازهای خاص، ترجیحات و تخصص درمانگر بستگی دارد. ممکن است مفید باشد که در مورد گزینه ها با یک متخصص سلامت روان صحبت کنید تا مناسب ترین رویکرد را برای موقعیت خاص خود تعیین کنید.
انواع مختلفی از درمان ها وجود دارد که هر کدام تمرکز، تکنیک ها و مبانی نظری خاص خود را دارند. در اینجا برخی از انواع رایج درمان آورده شده است:
-
هنر یا درمان خلاق: این رویکرد از فرآیندهای خلاقانه مانند نقاشی، طراحی، نمایش یا موسیقی برای کمک به کشف و بیان احساسات و تجربیات دشوار استفاده می کند.
-
رفتاردرمانی: این نوع درمان بر درک و تغییر رفتارهای مشکل ساز متمرکز است و اغلب از تکنیک هایی مانند پاداش، تنبیه یا استراتژی های اصلاح رفتار استفاده می کند.
-
شناخت درمانی: شناخت درمانی ارتباط بین افکار، احساسات و رفتارها را بررسی می کند. درمان شناختی رفتاری (CBT) یک شکل درمانی است که به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرد که به افراد کمک می کند تا الگوهای فکری و رفتارهای منفی یا غیر مفید را شناسایی و تغییر دهند.
-
رفتاردرمانی دیالکتیکی (DBT): DBT عناصر درمان شناختی-رفتاری را با تکنیک های ذهن آگاهی ترکیب می کند. این به افراد کمک می کند تا مهارت های تنظیم هیجانی، اثربخشی بین فردی، تحمل پریشانی و ذهن آگاهی را توسعه دهند.
-
درمان انسان گرایانه: درمان انسان گرایانه بر خودکاوی، رشد شخصی و خودشکوفایی تاکید دارد. بر روی فرد به عنوان یک کل تمرکز می کند و ذهن، بدن، روح و روح آنها را در نظر می گیرد.
-
درمان مبتنی بر ذهن آگاهی: این رویکرد شامل پرورش آگاهی لحظه حال و پذیرش افکار، عواطف و احساسات فرد است. درمان‌های مبتنی بر ذهن‌آگاهی اغلب شامل مدیتیشن، تمرین‌های تنفسی و سایر تکنیک‌های ذهن آگاهی هستند.
-
درمان شخص محور: درمان شخص محور که به عنوان درمان مشتری محور نیز شناخته می شود، بر ایجاد یک محیط درمانی حمایتی و بدون قضاوت تاکید دارد. بر نقاط قوت، بینش و رشد خودگردان خود فرد تمرکز دارد.
-
درمان روانکاوی:درمان روانکاوی ریشه در روانشناسی فرویدی دارد و افکار، خواسته ها و تجربیات دوران کودکی ناخودآگاه را بررسی می کند که افکار، احساسات و رفتارهای فعلی فرد را شکل می دهد.
-
درمان روان پویایی:درمان روان پویشی شبیه به درمان روانکاوی است و بررسی می کند که چگونه افکار ناخودآگاه و تجربیات گذشته بر رفتارها و روابط فعلی تأثیر می گذارد.
-
درمان متمرکز بر راه حل: این رویکرد به جای پرداختن به تجربیات یا مشکلات گذشته، بر شناسایی و کار در جهت راه حل ها و اهداف آینده تمرکز دارد.
توجه به این نکته مهم است که این دسته بندی ها متقابلاً منحصر به فرد نیستند و بسیاری از درمانگران رویکردهای متعددی را ادغام می کنند یا از ترکیبی التقاطی از تکنیک ها بر اساس نیازهای مشتری خود استفاده می کنند. درمانگران اغلب رویکرد خود را با توجه به مشتری و اهداف و چالش‌های خاص آنها تطبیق می‌دهند.